Ιερές Μονές Κονίτσης

Ἀ­πο­λυ­τί­κι­ον ψαλ­λό­με­νον ἐν τὴ πα­νή­γυ­ρη τῆς Μο­νῆς

εἰς τὸ Γε­νέ­θλι­ον της Ὑ­πε­ρα­γί­ας Δε­σποῖ­νις ἠ­μῶν

Θε­ο­τό­κου καὶ ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας

Ἡ Γέν­νη­σίς σου Θε­ο­τό­κε, χα­ρὰν ἐ­μή­νυ­σε πά­ση τὴ οἰ­κου­μέ­νη ἔκ σοὺ γὰρ ἀ­νέ­τει­λεν ὁ Ἥ­λι­ος τῆς δι­και­ο­σύ­νης, Χρι­στὸς ὁ Θε­ὸς ἠ­μῶν καὶ λύ­σας τὴν κα­τά­ραν, ἔ­δω­κε τὴν εὐ­λο­γί­αν καὶ κα­ταρ­γή­σας τὸν θά­να­τον, ἐ­δω­ρή­σα­το ἠ­μὶν ζω­ὴν τὴν αἰ­ώ­νι­ον.

 

Κοντάκιον. Ηχος δ’

Ἰ­ω­α­κεὶμ καὶ Ἄν­να ὀ­νει­δι­σμοῦ ἀ­τε­κνί­ας, καὶ Ἀ­δὰμ καὶ Εὕ­α ἐκ τῆς φθο­ρᾶς τοῦ θα­νά­του, ἠ­λευ­θε­ρώ­θη­σαν Ἄ­χραν­τε, ἐν τὴ ἁ­γί­ᾳ Γεν­νή­σει σου· αὐ­τὴν ἑ­ορ­τά­ζει καὶ ὁ λα­ός σου, ἐ­νο­χῆς τῶν πται­σμά­των, λυ­τρω­θεῖς ἐν τῷ κρά­ζειν σοί· Ἡ Στεί­ρα τί­κτει τὴν Θε­ο­τό­κον καὶ τρο­φὸν τῆς ζω­ῆς ἠ­μῶν

Κοντάκιον.

Τῇ ὑπερμάχῳ.  Ἦχος πλ. Δ΄.

παρὰ

Ἀρσενίου ἱερομονάχου

 

Τῇ παναγίᾳ σοῦ εἰκόνι καταφεύγοντες,

ὡς εἰς λιμένα γαληνότατον σῳζόμεθα,

σὺ γὰρ ἔφορος ἡμῶν καὶ καταφύγιον.

Ἀντιλήπτωρ, Μητροπάρθενε, υπάρχεις

τοῖς πιστῶς τῇ σῇ πρεσβείᾳ προστρέχουσι,

καὶ βοῶσι σοὶ· Χαίροις πάντων, ἡ Χαρά.

 

 

Μ ε γ α λ υ ν ά ρ ι α

Ἄ­ξι­ον ἐ­στὶν ὡς ἀ­λη­θῶς μα­κα­ρί­ζειν σὲ τὴν Θε­ο­τό­κον,
τὴν ἀ­ει­μα­κά­ρι­στον καὶ πα­να­μώ­μη­τον καὶ μη­τέ­ρα τοῦ Θε­οῦ ἠ­μῶν.
Τὴν τι­μι­ο­τέ­ρα τῶν Χε­ρου­βεὶμ καὶ ἐν­δο­ξο­τέ­ρα ἀ­συγ­κρί­τως τῶν Σε­ρα­φεὶμ
τὴν ἀ­δι­α­φθό­ρως Θε­ὸν λό­γω τε­κοῦ­σα, τὴν ὄν­τως Θε­ο­τό­κο, σὲ με­γα­λύ­νο­μεν.

 

Πάσῃ εὐλαβείᾳ τε καὶ σπουδῇ,

οἱ δούλοι σου ἦραν ἐκ τοῦ κλάδου τῆς σῆς μορφῆς

ἐκτύπωμα θεῖον, καὶ ἵδρυσαν Μονὴν σοὶ,

ἐν ᾗ σὲ προσκυνῆσαι, Δέσποινα τρέχομεν.

–

Χάριτας ἐκπέμπει διηνεκῶς

ἡ θεία εἰκών σου, ἡ ἁγία τε καὶ σεπτή,

ἡ τρόπῳ παραδόξῳ ἐν κλάδῳ εὑρεθεῖσα·

δι’ ὅ ἐπωνομάσθη Κλαδόρμη, Πάναγνε.

 –

Καυχᾶται Μονή σου ἡ ἱερά

ἐν σοί, Θεοτόκε, καὶ εἰκόνι σου θαυμαστῇ,

ἥν πόθῳ προσκυνοῦντες Κλαδόρμην καλουμένην

δοξάζομέν σε, Κόρη, καὶ μεγαλύνομεν.

 –

 Ἐκτείνουσα χεῖρας ἱκετικῶς

πληθῦς μοναζόντων σὴν βοήθειαν ἐκζητεῖ·

εχθροῦ τῶν παγίδων καὶ πᾶσης ἐπηρείας,

ἀπάλλαξον, Κλαδόρμη, τῇ μεσιτείᾳ σου.

–

Χαίροις, ἡ τῆς Πίνδου θεία Μονή,

κρατοῦσα ἐν κόλποις ὡς πολύτιμον θησαυρὸν,

τὴν τῆς Θεοτόκου ἐφέστιον εἰκόνα,

τῶν Βλάχων προστασίαν καὶ παραμύθιον.

–

Συνέδραμον, Κόρη, σοὶ πρεσβευταί,

Δημήτριος μάρτυς, Σαμαρίνης νέος βλαστός,

Νικόλαος ὁ γόνος Μετσόβου, καὶ Κοσμάς τε

ἁ­πά­σης τῆς Ἠπείρου ο  ἰσαπόστολος.

–

Σκέπε, Θεοτόκε, χάριτι σῆς

εἰκόνος τὴν Φούρκαν, κατοικοῦντας δὲ ἐν αὐτῇ·

καὶ φύλαττε σώους ποιμένας καὶ νομάδας,

αὐτῶν γὰρ σὺ ὑπάρχεις δόξα καὶ καύχημα.

–

 Ἀνάδειξον κλάδους πάντας ἡμᾶς

τοὺς ἐξηραμμένους ἀμαρτίαις καὶ ἡδοναῖς,

Ἀμπέλου ζωηφόρου, Κλαδόρμη Θεοτόκε,

Ὑιοῦ σου δηλονότι, ᾧ μόνῳ ἠλπίκαμεν.

 –

Δέξαι μου τὴν δέησιν, Μαριάμ,

καὶ τοὺς ἀλαλήτους τῆς καρδίας μου στεναγμούς

καὶ ἀξίωσόν με καινίσαι τὴν Μονὴν σου,

καὶ ταῦτης ἀναδεῖξαι κάλλος τὸ πρότερον.

–

Πᾶ­σαι τῶν ἀγ­γέ­λων αἳ στρα­τι­αὶ

 Πρό­δρο­με Κυ­ρί­ου Ἀ­πο­στό­λων οἱ δω­δε­κὰς

οἱ Ἅ­γι­οι Πάν­τες με­τὰ τῆς Θε­ο­τό­κου

ποι­ή­σα­τε πρε­σβεί­αν εἰς τὸ σω­θῆ­ναι ἠ­μᾶς

 –

Υἱϊκῶς ὕμνησέ σε Ἀρσένιος, Μῆτερ·

μητρικῶς σὺ περίσκεπε αὐτοῦ τὸν βίον.

Β’ Πα­νή­γυ­ρις Μο­νῆς Πα­ρα­σκευ­ὴ τῆς Δι­α­και­νη­σί­μου

 

Ἀ­να­στά­σι­μον Ἀ­πο­λυ­τί­κι­ον

Χρι­στὸς Ἀ­νέστὴ ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­το πα­τή­σας

καί τῆς ἐν τοῖς μνή­μα­σι ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος

 

Ζω­ο­δό­χου Πη­γῆς

 

Ἀ­πο­λυ­τί­κι­ον. Ἦ­χος γ’ Τὴν ὡ­ραι­ό­τη­τα

 

Τὸν ὑ­πε­ρού­σι­ον, ὄμ­βρον κυ­ήσ­σα­σα, πη­γὴ ζω­ήρ­ρυ­τος, Παρ­θέ­νε πέ­φυ­κας, ἀ­να­παυ­γά­ζου­σα ἠ­μίν, νέ­κταρ τὸ ἀ­θά­να­τον, ὕ­δωρ τὸ ἀλ­λό­με­νον, εἰς ζω­ὴν τὴν αἰ­ώ­νι­ον, νά­μα­τα γλυ­κύρ­ρο­α, ἐκ τῆς κρή­νης σου πάν­το­τε, ἐξ ὧν ἐ­πεν­τρυ­φῶν­τες βο­ῶ­μεν· Χαῖ­ρε Πη­γὴ ἡ ζω­η­φό­ρος.

Κον­τά­κι­ον. Ἦ­χος δ’ Τὴ ὑ­περ­μά­χω

 

Ἐ’ξ ἀ­κε­νώ­του σου Πη­γῆς Θε­ο­χα­ρί­τω­τε, ἐ­πι­βρα­βεύ­εις μοὶ πη­γά­ζου­σα τὰ νά­μα­τα, ἀ­εν­νά­ως τῆς σῆς χά­ρι­τος ὑ­πὲρ λό­γον· τὸν γὰρ Λό­γον ὡς τε­κοῦ­σαν ὑ­πὲρ ἔν­νοι­αν, ἱ­κε­τεύ­ω σὲ δρο­σί­ζειν μὲ σὴ χά­ρι­τι· ἴ­να κρά­ζω σοί· Χαῖ­ρε ὕ­δωρ σω­τή­ρι­ον