Ιερές Μονές Κονίτσης

Ὕμνοι  εἰς τὴν Ὑπεραγίαν  Θεοτόκον

τὴν  ἐπικαλουμένην  «τῶν Λουτρῶν»

ὑπὸ  Ἀρσενίου ἱερομονάχου τοῦ Μολυβίτου.

 

Άπολυτίκιον· Τῆς ἐρήμου πολίτης. ἦχος Α΄

 

Κα­βα­σί­λων ἐκ κώμης ἡ εἰκών σου, Πανάμωμε,

τῇ Παρασκευῇ ἐβδομάδος τῆς καινῆς μετηγάγετο

Λου­τρῶν εἰς τὴν μονὴν τὴν ἱερὰν τοῦ εἶναι στηριγμὸν τοῖς ἀδελφοῖς.

Ἀναβλύζεις, ζωοδόχος οὖσα Πηγή,

ὕδωρ θεῖον τοῖς κραυγάζουσι πιστῶς·

δό­ξα τῇ θαυ­μα­στῇ σοῦ ἀ­ρω­γῇ, δό­ξα τῇ ἀντιλήψει σοῦ,

δό­ξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου προ­νοί­ᾳ, Ἄ­χραν­τε.

 

 

Κοντάκιον· Τῇ ὑπερμάχῳ.  Ἦχος πλ. Δ΄.

Τῇ παναγίᾳ σου εἰκόνι καταφεύγοντες

ὡς εἰς λιμένα γαληνότατον σῳζόμεθα·

σὺ γὰρ ἔφορος Λουτρῶν καὶ καταφύγιον.

Μητρικῶς ἡμᾶς τοὺς δούλους σου περίβαλε

τοὺς αἰτοῦντας σὴν στοργήν, Θεογεννήτρια,

καὶ βοῶντας σοί· Χαίροις, πάντων τὸ καύχημα.

 .

Με­γα­λυ­νά­ρια

 Σκιρτᾷ καὶ ἀγάλλεται σὴ μονὴ

ἐπὶ ἐπανόδῳ τῆς εἰκόνος σου τῆς σε­πτῆς

καὶ σὲ μεγαλύνει, Παρθένε Θεοτόκε,

ἐπεὶ καὶ μητρικήν σου χέεις τὴν εὔνοιαν.

– 

Χαί­ροι ἡ μο­νή σου ἡ θαυ­μα­στὴ

ἔ­χουσα ἐν κόλποις τὴν εἰκόνα σου τὴν σεπτήν,

ἣ χά­ριν ἀ­να­βλύ­ζει ἰάσεων, Παρ­θέ­νε,

τοῖς πίστει ἐξαιτοῦσι τὴν σὴν βοήθειαν.

 –

Ἀπόπλυνον, Παρθένε, ἡμῶν ψυχὰς

λουτρῷ πρεσβειῶν σου καὶ ἀνάδειξον καθαράς,

ὅπως ἐν τῷ δείπνῳ Υἱοῦ σοῦ βασιλείας

 τρυφῆς τῆς αἰωνίου ἐπαπολαύσωμεν.

– 

Χαί­ροις Καβασίλων θεί­α μο­νὴ

ἔ­χου­σα ἐν κόλ­ποις ὡς πο­λύ­τι­μον θη­σαυ­ρὸ­ν

εἰκόνα Βα­σι­λί­δος, Δεσποίνης Θεοτόκου,

ἐλπίδος ἡμῶν πάντων καὶ ἀντιλήψεως.

– 

Ὕμνους ἀναπέμπει σοὶ ἐκτενῶς

πλη­θὺς μο­νοτρόπων ἐκζητοῦσα ἀπαλλαγὴν

πα­γί­δων διαβόλου, Ἁγνὴ εὐλογημένη,

οἷς χάρισαι εἰρήνην τῇ μεσιτείᾳ σου.

–

Συνέδραμον Παρθένε σοὶ πρεσβευταί

Κοσμὰς ὁ φωτίσας πᾶσαν Ἤπειρον διδαχαῖς,

Γε­ώρ­γι­ος ὁ νέος, Ἰωαννίνων κλέος,

 Κονίτσης  Ἰωάννης, τὲ θεῖον βλάστημα.

 –

Δέξαι μου δεήσεις, ὦ Μαριάμ,

καὶ τοὺς ἀλαλήτους τῆς καρδίας μου στεναγμοὺς

καὶ ἀξίωσόν με καινίσαι τὴν μονήν σου

καὶ ταύτης ἀναδεῖξαι κάλλος τὸ πρότερον.

 –

Ὕμνους ἀναπέμπει σοί, Ἀρσένιος Παρθένε,

καὶ γὰρ ὑπὸ σὴν σκέπην μονάζει ὡς στρουθίον.